میرحسین موسوی: راهی آغاز شده است که پایانی نخواهد داشت + ویدئو

پیام میرحسین موسوی در همایش سبزترین فصل سال دانشگاه تهران:
نباید هراس داشته باشند که جوانان بی هراس بیندیشند

. ادامه راه سبز«ارس»: میرحسین موسوی ابراز امیدواری کرد شاهد روزی باشیم که اندیشیدن و بیان اندیشه در کشور کم هزینه باشد، فضای آزادی در کشور حاکم باشد و حرف ها گفته شود. ظرفیت هضم جامعه را بالا ببریم، به ملت خود اعتماد کنیم و بگذاریم همه حرف ها زده شود.

نخست وزیر زمان جنگ در پیامی به مناسبت برگزاری گردهمایی بزرگ دانشجویان و دانشگاهیان، با عنوان “سبزترین فصل سال” که روز دوشنبه در تالار شهید چمران دانشکده فنی برگزار شد، اعلام کرد: راهی آغاز شده است که پایانی نخواهد داشت و هدف این است که قدم هایی به جلو برداریم و به پیشرفت برسیم. در این مسیر احتیاج به مشارکت همه اقشار مردم، گروه های فکری و گروه های مرجع داریم.

متن کامل پیام میرحسین موسوی که سایت کلمه منتشر کرده بدین شرح است:

پیام ویدئویی میر حسین موسوی

من خوشحالم که یک بار دیگر با شما دانشجویان عزیز صحبت می کنم و درودها و سلام های گرمم را به شما می رسانم. این اولین بار نیست که خدمت شما هستم، هر چند دوست داشتم که به جای پیام در میان شما می بودم و ان شاء الله در موقعیت های دیگری این فرصت پیش آید که با هم گفتگو داشته باشیم. این گردهمایی و جمع شدن در شرایطی برگزار می شود که کشور شرایط دشواری را پشت سر می گذارد و دانشجویان نقش بسیار عظیمی در گذر از این دشواری ها به دوش دارند و یقین داریم و امیدواریم که بر مبنای آن بشارت حضرت حق که – با هر سختی و دشواری، ‌راحتی و آسانی است – ان شاء الله در آینده این وضعیت دشوار کنونی به خیر و صلاح ملت ما تمام شود؛ با همت همه مردم و با کمک خداوند متعال.

بنده سال گذشته در همین سالن و در برنامه انجمن اسلامی دانشگاه تهران و علوم پزشکی تهران صحبت کردم و گفتم که اهمیت انجمن های اسلامی و نقش عظیمی که بر دوش دارند، از دو جهت است: از یک سو در دانشگاه و با دنیای مدرن روبه رو هستند، تجربه های بشری در دسترشان است، در مرزهای دانش به سر می برند و تمام اتفاقات جهانی را رصد می کنند و از این منظر ذهنشان متوجه این تغییرات هست و از تجربه های بشری استفاده می کنند.

از سوی دیگر ایشان با سنتهای عمیق و گسترده و تمدن بزرگی در تماس اند و از این رهگذر هم ذخایر بزرگی برای هدایت هم جامعه دانشگاهی و هم ملت خودشان برمی گیرند. راز قدرت دانشجویان هم در همین دو جنبه بودن آنان است که از سویی به سمت سنت ها حرکت کرده و آنها را طرد نمی کنند و پشتوانه حرکت خود قرار می دهند و از سوی دیگر نگاه به سوی جهان مدرن دارند، آلوده خرافات نمی شوند و می دانند که عظمت کشور و عظمت انسانی ایشان در آن است که با بهره گرفتن از تجارب بشری به مملکت خدمت کنند و کشور را به مراتب بالاتری ارتقا دهند. هر یک از این دو جهت، مسئولیتی را بر دوش دانشجویان می گذارد.

البته مؤلفه دیگری نیز وجود دارد و آن حرکت های دانشجوییست که از ابتدای ایجاد در کشور، نسبت به مسائل مردم و کشورشان حساس بوده اند. تا جایی که یادم می آید جامعه دانشگاهی و انجمن های اسلامی همواره نسبت به مسائل مردم – اعم از اقتصادی و اجتماعی – حساس بوده اند و در این زمینه قویترین ارتباط ها را با مردم داشته اند. دانشجویان از این جهت آیینه تمام نمای اراده و خواست مردم و مطالبات ایشان بوده اند. از این نظر توجه به این نکته لازم است که مبادا شرایط خاص کشور و به ویژه مسائل سیاسی، جامعه دانشجویی را از توجه به مسائل معیشتی و روزمره مردم – بالاخص قشر مستضعف جامعه – غافل کند و این طور نشود که دانشجویان از این مسائل بی خبر باشند و به آنها اعتنا نکنند.

همه مسائل جامعه به هم پیوند خورده اند و چنین نیست که راه حل آنها فقط در یکی از رویکردهای سیاسی، اجتماعی یا معیشتی باشد. امروز حوزه های سیاسی، معیشتی و اقتصادی در هم تنیده اند و با هم تداخل می کنند و به جاست که باهم و در کنار هم دیده شوند؛ توجه به این موضوع به همه کسانی که می خواهند سهمی در حل مشکلات کشور داشته باشند، دید می بخشد.

دانشجویان در کشور ما جامعه بزرگی هستند و فراوانی آنها هم بسیار پرمعناست. فرای اینکه دانشجویان – به دلیل برخورداری از بصیرت و دید – از نظر کیفی اهمیتی فوق العاده دارند، خود فراوانی آنها هم نکته بسیار مهمی است. اگر جامعه دانشگاهی، انجمن های اسلامی و تمامی دانشجویان به یک فکر برسند، بر سر مسئله ای اجماع کنند و یا گفتمانی پیدا کنند، این موضوع – بدلیل فراوانی دانشجویان – در سطح ملی بازتابی بسیار گسترده از گذشته خواهد داشت. زمانی ۷۰-۶۰ هزار دانشجو و دو سه دانشگاه در کشور داشتیم، اما در حال حاضر ده ها دانشگاه دولتی، غیر دولتی و آزاد فعالیت می کنند و همه اینها به هم پیوسته اند. در چنین شرایطی به جاست که یک سری اصول و معیارها جلوی چشم همگان باشد و همواره به آنها توجه شود.

این معیارها با گفتگو و تعاملاتی که دانشجویان در سراسر کشور با هم دارند به دست می آید. جریاناتی که بعد از انتخابات اتفاق افتاد و بدنبال آن جنبش سبز یک سری معیارها و چارچوب هایی را مطرح کرد و به بحث گذاشت. این معیارها محصول تعامل انسان های بیشماری است و همین نقطه قوت آن است.

برای اینکه مسائل کشور راحت تر حل شود، هزینه کمتری پرداخت گردد و اجماع بیشتری هم داشته باشیم، بهتر آن است که حول قانون اساسی اجماع کنیم. بنده می خواهم خدمت شما دانشجویان عزیز عرض کنم که به دلیل حضور مردم و در صحنه و طرح مطالبات به حقشان، امروزه حساسیت ویژه ای نسبت به قانون اساسی بوجود آمده است. قانون اساسی متنی است خشک که بسیار کم مورد رجوع مردم عادی است و معمولاً در قوای مقننه، قضاییه و دولت به آن رجوع می کنند؛ اما امروزه می بینیم که تبدیل به متنی شده است که همه مردم، اعم از روشنفکران، جامعه دانشگاهی و مردم عادی به آن رجوع می کنند؛ به جاست که این میل و حساسیت را در جامعه گسترش دهیم.

وقوف مردم از چارچوب هایی که قانون اساسی برای حاکمیت ایشان بر سرنوشت خودشان ارائه می دهد، برای پیروزی این راه و پیشرفت کشور فوق العاده مفید است. به همین دلیل – پرداختن به قانون اساسی – رسالتی است که باید چه در جمع های دانشگاهی و دانشجویی و چه در جمع مردم عادی پیگری شود و به نظر من زمینه آن هم وجود دارد. البته خود دانشجوها توجه به این موضوع دارند.

ملت شاهد است که تلاش هایی برای مقابل هم قرار دادن گروه هایی از مردم در برابر گروه هایی دیگر صورت می گیرد و چه بسا در فضای دانشگاهی نیز چنین باشد. راه و مشی چنین برخوردهایی از طریق مسالمت آمیز و با اقناع و دلسوزی و محبت است و ما اعتقاد نداریم که هر چه در این برخوردها گفته می شود درست است. چه بسا حرف های درستی در جناح های گوناگون وجود داشته باشد. به نظر من می بایست تعاملی در سطح ملی صورت گیرد و همه حرف ها شنیده شود.

خصوصاً کسانی که از روی اعتقاد فکر و عمل می کنند بیشتر در معرض این هستند که طرف گفتگو قرار گیرند و با آنها تعامل صورت گیرد. ما حساب کسانی را که از بیرون دانشگاه می آیند، در دانشگاه آشوب به پا می کنند و کارهایی می کنند که سازگار با شأن علمی دانشگاه نیست، از دانشجویان جدا می کنیم و یقین دارم که در محیط دانشگاهی هم چنین برداشتی وجود دارد.

به هر حال راهی آغاز شده است که پایانی نخواهد داشت و هدف این است که قدم هایی به جلو برداریم و به پیشرفت برسیم. در این مسیر احتیاج به مشارکت همه اقشار مردم، گروه های فکری و گروه های مرجع داریم. خصوصاً دانشجویان و دانشگاه ها در این زمینه فوق العاده مهم اند و مرجع نیرومندی هستند که در سطح جامعه حضور دارند و پراکندگی خانوادگی آنها در سطح ملی به نقش ایشان اهمیتی صدچندان می بخشد.

من یقین دارم که هر پیامی در دانشگاه با قدرت مطرح شود و جا بیفتد و هر گفتمانی که در دانشگاه شکل بگیرد، بلافاصله جامعه را متأثر می کند؛ از قدیم هم چنین بوده است و در شرایط فعلی – به دلیل فراوانی و آگاهی بسیار دانشجویان ما – این تأثیرگذاری بیشتر هم شده است. الان موضوعاتی که از طریق مقالات، نوشته ها، رسانه های مجازی و کتاب های گوناگون انتقال پیدا می کند و در جو دانشگاه اثر می گذارد، بسیار بیشتر از سابق است و اصلاً در تاریخ کشور ما سابقه نداشته است و خود این امید زیادی ایجاد می کند.

قشر دانشجو از اندیشیدن هراسی ندارد. به نظر من کسانی که به مصلحت کشور و ایرانی پیشرفته فکر می کنند، نباید هراس داشته باشند که جوانان – بی هراس – بیندیشند و در فضایی مبتنی بر تعامل و گفتگوراه حل های جدیدی را برای اداره کشور پیش پا بنهند. گمان نمی کنم هیچ کشور و هیچ نظامی بدون گردش افکار و اندیشه ها در یک فضای شفاف، امکان پیروزی و پیشرفت داشته باشد. این {آزادی اندیشیدن} یکی از بزرگترین مطالبات ملت ما و دانشجویان است و دانشجویان در این زمینه کار می کنند. دانشجوبان، در طول تاریخ کشور نشان داده اند که حاضر به دادن هزینه اند و ابایی هم از آن ندارند.

همین هم از ایشان انتظار می رود و ملت هم همین انتظار را دارد. به هرحال همانطور که اشاره کردم به صلاح ملت و کشور ماست که تمام مطالبات در چارچوبی مسالمت آمیز و با رویکردی مسالمت آمیز مطرح شوند.

من برای همه شما آرزوی توفیق و پیروزی دارم و امیدوار هستم که شاهد روزی باشیم که اندیشیدن و بیان اندیشه در کشور کم هزینه باشد، فضای آزادی در کشور حاکم باشد و حرف ها گفته شود. ظرفیت هضم جامعه را بالا ببریم، به ملت خود اعتماد کنیم و بگذاریم همه حرف ها زده شود. مردم ما، با این پیشینه تاریخی و اعتقادات دینی یقیناً بهترین ها را در این میان انتخاب خواهند کرد. آن جامعه ای پیشرفته نیست که فقط گروهی اندک در میان میدان باشند، نام ملت بر خود بنهند و در مقابل حاشیه فربهی وجود داشته باشد که با عنوان “غیر و دیگری” تعریف شده و سهمی در اندیشیدن و ارائه راه حل در جامعه نداشته باشد.

ما نباید بترسیم که اقوام و افکار مختلف گرداگرد هم و در تعامل با هم راه حل های بهتری برای اداره کشور ارائه دهند. گمان می کنم که مهمترین مرکز برای چنین کاری دانشگاه های علاقه مند به کشور و انقلاب اند. یقیناً در این راه، دانشجویان مراقب توطئه ها، فشارها و کسانی که منفعتی در این طرز فکر ندارند، هستند و با هوشیاری خود آن را خنثی می کنند و من یقین دارم که شما این چنین هستید.

ان شاء الله همه شما موفق و پیروز باشید